Λευκή Μαγεία!

Είναι πανέμορφος ο τόπος μας. Η Θεσπρωτία.

Έχει παραλίες. Έχει ποτάμια. Έχει γραφικά χωριουδάκια. Δέντρα και λουλούδια. Αρχαία μνημεία. Πετρόκτιστες εκκλησιές. Και τι δεν έχει.

Όταν όμως χιονίζει επάνω στα βουνά μας, σου κόβεται η ανάσα από την εμορφιά. Σε λέξεις αδύνατον να κλειστεί. Οπότε θα αφήσω τις φωτογραφίες να σας παρασύρουν κι εσάς στη λευκή μαγεία που έντυσε σήμερα τα βόρεια του νομού μας. Και συγκεκριμένα το Πολύδροσο Θεσπρωτίας. Το Βλαχώρι, όπως το έλεγαν παλιότερα, μα που βιάστηκαν να το μετονομάσουν οι άνθρωποι. Αγνοώντας τότε πως το όνομα βλαχώρη ανήκει σε αυτοφυή φτέρη αυτού του τόπου. Και πως χωριό με το όνομα Βλαχώρι δεν υπάρχει πουθενά αλλού.

Κι αν άλλαξε όμως όνομα το μικρό χωριουδάκι, η φύση δεν ξέχασε τις παλιές της συνήθειες. Να σημειώσω μάλιστα ότι η περιοχή του Πολυδρόσου βρίσκεται μέσα στη ζώνη προστασίας του δικτύου Νατούρα 2000, χάρη στη σπάνια χλωρίδα που απαντάται εκεί και ιδιαίτερα στα στενά του Καλαμά.

Δείτε το λοιπόν χιονισμένο, αλλά μην παραλείψετε να το επισκεφθείτε και σε εποχή που να μπορείτε να περπατήσετε στα γύρω δάση, τις ρεματιές, τα λιβάδια και κυρίως κάτω, στις όχθες του ποταμού.

Οι φωτογραφίες αυτές είναι από την είσοδο του χωριού και συγκεκριμένα τη θέση Αγία Παρασκευή. Για να απολαύσετε σε μεγαλύτερο μέγεθος τις φωτογραφίες, αρκεί ένα κλικ πάνω τους με το ποντικάκι σας...

Χιόνια στο καμπαναριό

που Χριστούγεννα σημαίνουν...

Ο άγιος Δημήτριος. Μια εκκλησία πολλών αιώνων και η καρδιά του χωριού. Κάποτε στο χαγιάτι της λειτουργούσε το σχολείο. Μιλάμε για τα τέλη του 19ου αιώνα. Πριν ακόμη η Ήπειρος ελευθερωθεί από τον τούρκικο ζυγό. Πριν λίγες δεκαετίες ο ναός ανακαινίστηκε, χάρη στη στοργή των ξενιτεμένων Πολυδροσιτών, και μάλιστα στα εγκαίνια παραβρέθηκε ο τότε πατριάρχης Αλεξανδρείας.

Η πλατεία του χωριού. Το Μεσοχώρι. Εδώ κάθε καλοκαίρι γίνονται πολλά αυτοσχέδια γλέντια και τα βράδια μπορεί κανείς να απολαύσει τα σουβλάκια του Σωτήρη.

Αυτό ήταν κάποτε το σχολείο. Κτίστηκε με δαπάνη του ιδρύματος Π. Μελά. Όπως και πολλά άλλα σχολεία της χώρας μας, κυρίως νηπιαγωγεία. Στο Πολύδροσο όμως το ίδρυμα χρηματοδότησε το δημοτικό, καθώς νηπιαγωγείο ποτέ δε λειτούργησε εκεί. Δυστυχώς λίγα μόλις χρόνια λειτούργησε το σχολείο αυτό. Το χωριουδάκι ερήμωσε και ελάχιστα παιδάκια έμειναν. Σήμερα υπάρχουν 4 με 5 παιδιά ηλικίας δημοτικού, τα οποία καθημερινά ταξιδεύουν στη Νεράιδα, είκοσι περίπου χλμ από το Πολύδροσο, για να παρακολουθήσουν μαθήματα στο εκεί σχολικό κέντρο.

Τα καλοκαίρια όμως το σχολείο ζωντανεύει και πάλι. Η κοινότητα το έχει μετατρέψει σε στέκι της νεολαίας και ως αργά τη νύχτα ακούγονται οι χαρούμενες φωνές των παιδιών στην παλιά αίθουσα και έξω στην αυλή.

Κι ένα παλιό σπιτάκι του χωριού. Από αυτά που το τζάκι τους δε θα ξανακαπνίσει. Και είναι μια λύπη απέραντη να βλέπεις αυτά τα σπίτια συνεχώς να αυξάνονται. Να σκεφθείτε ότι σήμερα που επισκέφθηκα το χιονισμένο Πολύδροσο, δε συνάντησα μέσα στο χωριό κανέναν άνθρωπο. Μια ομορφιά που δεν υπάρχουν μάτια να τη χαρούν...