Στο φόρουμ της τάξης μας, τους Φαροφύλακες της Ηγουμενίτσας, έχουμε εδώ και μέρες ξεκινήσει ένα αφιέρωμα σε βιβλία κατάλληλα να διαβαστούν από τα παιδιά αυτά τα Χριστούγεννα και όχι μόνο Χριστούγεννα.
http://faros.fforumfree.com/t106-topic#819
Από τα βιβλία που ήδη έχουμε παρουσιάσει, και που μας ενδιαφέρει να ανήκουν σε εκείνα που θεωρούμε κλασικά ή έστω στα σύγχρονα που έχουν ξεχωρίσει, διαλέξαμε ένα από τα πιο αγαπημένα μας, το Ροβινσώνα Κρούσο, και σας τον παρουσιάζουμε ξεχωριστά:
Περιγραφή:
Ο Ντάνιελ Ντιφόου έγραψε τις Περιπέτειες του Ροβινσώνα Κρούσου εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία ενός εξερευνητή που εγκαταλείφθηκε σε ένα νησί μακριά από τις ακτές της Χιλής το 1704. Μια συναρπαστική περιπέτεια για τη δύναμη της θέλησης, την αγάπη για τα ταξίδια και την επιβίωση σ ένα άγνωστο, εχθρικό νησί.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
___________________________
Τι να πει κανείς γι' αυτό το βιβλίο; Ό,τι κι αν πει, λίγο θα είναι. Συγκαταλέγεται όχι απλά στα κλασικά βιβλία για παιδιά μα σε εκείνα που οπωσδήποτε πρέπει να διαβάσει ο καθένας μας.
Παρόλα αυτά ποτέ δεν μπήκε ο Ροβινσών Κρούσος στη βιβλιοθήκη μου... Κι όχι επίτηδες. Μα να, έτυχε να τον διαβάσω σε "ξένο" βιβλίο. Κι εδώ θα σας εξομολογηθώ ότι ως παιδί ήμουν βιβλιοφάγος. Όχι μόνο διάβαζα μονορούφι όσα βιβλία μου χάριζαν, αλλά και ήμουν ειδική να ξετρυπώνω βιβλία και να βρίσκω τον τρόπο να τα ξεκοκαλίζω.
Πρώτα πρώτα δε θυμάμαι ποτέ να έφτασε η Πρωτοχρονιά και να μην είχα από μέρες ανακαλύψει το κρυμμένο βιβλίο που λογάριαζαν οι γονείς μου να μου προσφέρουν για πρωτοχρονιάτικο δώρο. Ήξερα, το μυριζόμουν, πως μέσα στο σπίτι κυκλοφορεί βιβλίο αδιάβαστο. Κι αυτό δε με άφηνε να ησυχάσω. Ψαχούλευα από δω, έχωνα τη μύτη μου από κει, το ανακάλυπτα στο τέλος και μετά εξαφανιζόμουν!
Με φώναζε η καημένη η μαμά μου να τη βοηθήσω στις ετοιμασίες κι εγώ πουθενά. Ακόμη και τις νύχτες που ήθελα δεν ήθελα έπρεπε να ξαπλώσω για ύπνο, φρόντιζα να κρύβω το βιβλίο στο κρεβάτι μου και μόλις όλοι ησύχαζαν, άναβα ένα φακό και κουκουλωμένη στις κουβέρτες χανόμουν στις σελίδες του.
Ο Ροβινσών όμως δεν κατάφερε ποτέ να δρασκελίσει την πόρτα μας. Η συνάντησή μας έγινε στο σπίτι μιας θείας μου. Επίσκεψη είχαμε πάει και φυσικά το λαγωνικό μέσα μου ξύπνησε. Βιβλίο αδιάβαστο σε απόσταση αναπνοής!!!
Κι ενώ η μαμά και η θεία καταγίνονταν με το βάψιμο των αβγών, Πάσχα πλησίαζε, και που υποτίθεται θα βοηθούσα κι εγώ, βούτηξα το βιβλίο και μην την είδατε τη Μαριορή...
Ώσπου να ετοιμαστούν τα αβγά, είχα φτάσει στην τελευταία σελίδα. Και μη θαρρείτε πως είναι μικρό βιβλίο. Αν ήταν τέτοιο, ίσως και να είχα προτιμήσει να ασχοληθώ με τα αβγά. Ποτέ δε συμπάθησα τα μικρούλικα βιβλία. Αλλά διάβαζα από τότε ακόμη πολύ πολύ γρήγορα.
Και ποτέ δεν κοίταζα τι λέει στο τέλος. Το έχω κι αυτό το κακό. Αν ξέρω πώς τελειώνει μια ιστορία, χάνω την όρεξή μου να τη διαβάσω. Αλλά και δεν ξαναδιαβάζω δεύτερη φορά το ίδιο βιβλίο. Γιατί να το ξαναδιαβάσω; Αφού με την πρώτη φορά το μαθαίνω απέξω. Εκτός βέβαια και δε μου αρέσει. Αλλά γιατί να διαβάσω και πάλι ένα βιβλίο που δε μου αρέσει;
Θα σας μαρτυρήσω μάλιστα και έναν καημό που με βασανίζει. Θα έρθει κάποτε η στιγμή που θέλω δε θέλω θα φύγω από τον κόσμο αυτό. Όπως όλοι μας. Για ένα μόνο λόγο στενοχωριέμαι. Που δε θα έχω προλάβει να διαβάσω όλα τα βιβλία που γράφτηκαν ως τώρα. Αλήθεια λέω! Με πειράζει πολύ αυτό.
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνετε ότι αφού το Ροβινσώνα τον είχα διαβάσει, δε ζήτησα ποτέ να τον αγοράσω. Όπως δεν αγόρασα ποτέ τις Μικρές Κυρίες, διαβασμένες αυτές σε κάποια κατασκήνωση, τους Τρεις Σωματοφύλακες, διαβασμένους από τη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου και άλλα αξιόλογα βιβλία.
Μα με το βιβλίο αυτό συνέβη κάτι παράξενο. Μπορεί να μην το ξαναέπιασα καν στα χέρια μου, μα στοίχιωσε μέσα μου. Μια φορά τον συνάντησα το Ροβινσώνα και τον πιστό του υπηρέτη, τον Παρασκευά, και από τότε τους κουβαλάω συνεχώς μαζί μου.
Βέβαια υπάρχουν και άλλοι στην παράξενη αυτή κουστωδία. Η Μαίρη Πόππινς, η πριγίπισσα Σάρα, ο κάπταιν Νέμο, ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο Ρομπέν των Δασών, η Περίνα και αμέτρητοι άλλοι ήρωες βιβλίων.
Οι άνθρωποι λοιπόν αρκετές φορές με παρεξηγούν που δεν είμαι πολύ της παρέας και μου αρέσει να μένω μόνη μου για μεγάλα διαστήματα. Είναι που δεν καταλαβαίνουν ότι έχω τόσο μεγάλη παρέα συνεχώς, που ποτέ δε νιώθω μοναξιά.
Τώρα μάλιστα τελευταία έχω βαλθεί να προσθέσω κι εγώ τα δικά μου "παιδάκια" στη συντροφιά αυτή. Όλα ξεκίνησαν πριν από λίγα χρόνια όταν ανακάλυψα το Ζυμαρούλη. Ένα κουκλάκι ήταν ο Ζυμαρούλης. Και πολύ παράξενο μάλιστα. Το σωματάκι του ήταν από μπαλόνι και η "κοιλίτσα" του γεμάτη αλεύρι. Και μόνο στο κεφαλάκι του είχε μια τούφα πολύχρωμα μαλλιά και δυο μικρές χρωματιστές πούλιες για μάτια. Έτσι μπορούσε κανείς να τον "ζυμώνει" και να του δίνει διάφορα αστεία σχήματα. Μαζί όμως με το σώμα του Ζυμαρούλη άρχισα δίχως να το καταλάβω να σκαρώνω και ιστορίες. Σιγά σιγά μπήκαν στο ... χορό ο Γλύκας, μια δασκάλα που την έλεγαν Μαγδαληνή ( ; ), η Μικρή Αλεπού, η Αρσινόη, η Μπούμπα που νύτσατσε και άλλοι.
Από το Ροβινσώνα όμως έμαθα το μεγάλο μυστικό. Πως για να γράψεις μια ιστορία λογοτεχνική πρέπει να γράφεις μόνο αλήθειες. Άλλο που θα βάλεις και λίγη φαντασία. Όπως βάζουμε και στα φαγητά μας αλάτι για να νοστιμίσουν. Το ίδιο το φαγητό όμως πρέπει να είναι αληθινό και όχι αέρας κοπανιστός. Γιατί ο αέρας δεν τρώγεται!
Έτσι και τα βιβλία τα λογοτεχνικά. Που σας είπα ότι από παιδί τα μυριζόμουν. Όπως άλλοι μυρίζουν κάτι που ψήνεται... Δεν πρέπει λοιπόν ένα καλό βιβλίο να λέει αερολογίες και άρες μάρες κουκουνάρες. Αλλά να καταφέρνει να φέρει στο φως τη βαθύτερη αλήθεια του συγγραφέα. Και με τέτοιο τρόπο που να παρασύρει και τους άλλους να τη γευτούν.
Ο συγγραφέας λοιπόν πρέπει κάτι σημαντικό να έχει να μοιραστεί με τους αναγνώστες. Κι αν είναι ένας μεγάλος συγγραφέας καταφέρνει να βρει εκείνα που οι άνθρωποι σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή θεωρούν σημαντικά. Τότε και λέμε ότι έγραψε ένα έργο κλασικό. Αλλιώς θα διαβαστεί για λίγο και μετά θα τον ξεχάσουν.
Ο συγγραφέας όμως του Ροβινσώνα Κρούσου πέτυχε να τον διαβάζουν γενιές και γενιές ανθρώπων. Γιατί και βρήκε κάτι σημαντικό να διηγηθεί και γιατί έγραψε μια αληθινή ιστορία. Ναι. Ο Ροβινσώνας Κρούσος ήταν αληθινό πρόσωπο. Υπήρξε πραγματικά! Μπορείτε εδώ:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4502139&ct=2
να διαβάσετε και σχετικές λεπτομέρειες για τον πραγματικό άνθρωπο που ενέπνευσε το συγγραφέα του Ροβινσώνα Κρούσου. Και να προσθέσω ότι έχει εντοπιστεί και το νησί που έζησε και μάλιστα έχει ονομαστεί νησί Ροβινσών Κρούσος!
Το θέμα είναι πως όταν διάβασα το βιβλίο δεν μπορούσα να ξέρω πως αφορά αληθινή ιστορία. Ούτε και με απασχολούσε τότε κάτι τέτοιο. Θεωρώ όμως ότι επειδή ακριβώς ήταν αληθινή ιστορία και όχι φαντασιοπληξίες, κατάφερε να με αγγίξει και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ο Ροβινσώνας να γίνει ένα σύμβολο για μένα.
Αργότερα προστέθηκαν και άλλοι, όπως είπα, στη συντροφιά του Κρούσου. Και όλοι μαζί φτιάξαν ένα μεγάλο τσούρμο έτοιμο για αληθινά και μακρινά ταξίδια. Και ναι. Το πέτυχαν στο τέλος. Να με πάρουν κι εμένα μαζί τους. Και παρέα να αρμενίσουμε σε θάλασσες και ωκεανούς.
Συμβαίνει κι αυτό με τα αληθινά βιβλία. Σε ξεσηκώνουν να ζήσεις κι εσύ σαν τους ήρωες που συνάντησες στις σελίδες τους. Κι από ιστορία γραμμένη στο χαρτί να γίνει ιστορία της ίδιας της ζωής.
Σας εύχομαι λοιπόν αυτά τα Χριστούγεννα να καταφέρετε κι εσείς να συνταξιδέψετε με το Ροβινσώνα Κρούσο. Και να μπαρκάρετε στο όμορφο καράβι της λογοτεχνίας, της αληθινής και κλασικής λογοτεχνίας...
Καλά σας ταξίδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου