Ένα Τεταρτάκι φτιάχνει το δικό του ιστολόγιο!

Όταν κυρίες και κύριοι πριν λίγους μήνες ανοίξαμε αυτό το ιστολόγιο, θεωρήθηκε μεγάλο κατόρθωμα (κι ας μην ήταν) για τα δεδομένα της Θεσπρωτίας. Και λέω πως δεν ήταν τίποτε το σπουδαίο γιατί αυτή η πρακτική είναι πλέον συνηθισμένη για πολλούς εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα.

Τώρα όμως πραγματικά έχουμε κάτι που μας κάνει περήφανους. Το πρώτο ιστολόγιο από ένα Τεταρτάκι!

http://mikros-mikroulis.blogspot.com/

Επισκεφθείτε το και θαυμάστε το μεράκι ενός παιδιού που κατάφερε με δικές του προσπάθειες και επιμονή προσωπική να ανοίξει το πρώτο του blog και να γίνει στα δέκα του χρόνια blogger!

Ως δασκάλα του δεν μπορώ παρά να του εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια! Και να τονίσω και την ξεχωριστή ποιότητα που έχει από τις πρώτες κιόλας αναρτήσεις του ο ... Μικρούλης που σε πολλούς μεγάλους βάζει τα γυαλιά με το επίτευγμά του.

Πρώτη του ανάρτηση ένα βίντεο που ο ίδιος έχει φτιάξει για να προβάλει τη γη μας, τη Θεσπρωτία. Κι ακολουθούν δικές του και πάλι εργασίες από τη φετινή χρονιά, ο Ρυπαρούλης και το Βότσαλο.

Ποιος ξέρει πόσες ακόμη εκπλήξεις μας ετοιμάζει!

Το σίγουρο είναι ότι με έκανε να θυμηθώ ποιος είναι ο ρόλος του αληθινού δασκάλου: Να γίνεται γέφυρα στις απορίες του μαθητή του και έπειτα το γιοφύρι να πέφτει, να χάνεται. Ολοκληρώνοντας το δικό του ρόλο και δίνοντας τη σκυτάλη στο μαθητή.

Επισκεφθείτε λοιπόν το ιστολόγιό του και γραφτείτε στους αναγνώστες του. Αξίζει να στηρίξουμε την προσπάθειά του. Την προσπάθεια των παιδιών της Θεσπρωτίας για ένα καλύτερο μέλλον αυτής της γης. Γιατί η Θεσπρωτία, όπως λέει και ο ίδιος, είναι τόπος να ζεις!

Και θα συμπληρώσω ότι είναι και τόπος να δημιουργείς! Γιατί ο τόπος είναι οι άνθρωποι και οι άνθρωποι ο τόπος. Κι αυτή η γη απέδειξε για μια ακόμη φορά τι μπορεί να γεννήσει! Μια χρυσή ελπίδα σε μέρες που εμείς οι μεγάλοι χάνουμε καμιά φορά το κουράγιο μας και τις βλέπουμε γκρίζες. Όσο όμως υπάρχουν τέτοιοι Μικρούληδες, το κουράγιο μας χρωστάει να εξακολουθεί τον αγώνα μέχρι ο κόσμος να ξαναγίνει φωτεινός όπως αξίζει στα παιδιά μας να τους τον παραδώσουμε...